دانشگاه سمنان باشد.
دانشگاه، مهد ایدهها و زادگاه خلاقیت است؛ جاییکه انتظار میرود ذهنهای جوان، جسورانه بیندیشند، بیافرینند و برای حل مسائل پیرامون خود، پیشقدم شوند.
چندی پیش شاهد بودیم که چگونه نیاز سادهی تبادل وعدههای غذایی میان دانشجویان، به همت خودشان و در بستری مستقل به شکلی هوشمندانه و کارآمد پاسخ داده شد؛ تلاشی که نشان از پویایی و توانمندی جامعهی دانشجویی داشت.
سلفینو متولد شد؛ نه با بودجه و امکانات رسمی، که با سرمایهی اشتیاق و دغدغهمندی. استقبال بینظیر هزاران دانشجو و ثبت صدها تبادل موفق، گواهی بود بر اینکه این جوانه، ریشه در نیازی واقعی دوانده و بهدرستی به ثمر نشسته است. ما شادمان بودیم نه بهخاطر موفقیت، از بابت حل مشکلی از جامعهای که خود بخشی از آنیم!
ویژگی جالبانگیزی که در سامانهی دانشگاه نیز تعبیه شد. این اقدام اگرچه در نگاه اول ممکن است گامی در جهت رفع نیاز دانشجویان تلقی شود اما پرسشی عمیقتر را به میان میآورد:
آیا رسالت نهاد علم و آموزش، حمایت از ایدههای نوپای دانشجویی و فراهم آوردن بستری برای رشد و بالندگی آنهاست یا بازآفرینیِ گاه محدودترِ همان ایدهها در قالبی رسمی؟
انتظار از «خانه»، حمایت از فرزند است، نه به فرزندی گرفتن ایدهی او. خلاقیت دانشجویی، سرمایهای است که باید آنرا پاس داشت و تقویت کرد، نه آنکه مسیر رشد طبیعیاش را ناهموار ساخت.
سمنانم بهعنوان رسانهای مستقل و برآمده از بطن جامعهی دانشگاهی، همچنان به قدرت ایدهها و همت جمعی ایمان دارد. امید است که مسیر آینده، مسیر همافزایی باشد، نه موازیکاری؛ مسیر بالندگی ایدههای اصیل دانشجویی، نه تصاحب آنها.
چرا که دانشگاه، با دانشجویانش معنا مییابد!
مشاهده کد منبع در گیتهاب برگشت به سمنانم